Στα σαράντα ποιήματα της συλλογής, η δημιουργός καταθέτει την άποψη ότι όταν η σιωπή δεν είναι στοχασμός, αλλά αναγκαιότητα, μοιάζει με ταξίδι στις εκτάσεις τής ύπαρξης με το στόμα κλειστό και την ψυχή ανοιχτή. Γίνεται μοίρα που μαζί της πορεύεσαι, για να κρύβεται ο πόνος που γεννιέται από τις δοκιμασίες, τις αδικίες, τις απώλειες, τις ματαιώσεις. Μετουσιώνεται σε βουβή καρτερία για την αγάπη και τον ανομολόγητο έρωτα. Μια σιωπή που όλο προετοιμάζεται να γίνει κραυγή, αλλά πνίγεται. Καλύπτεται από την υπομονή και συμπορεύεται με την ελπίδα. Και σαν περάσει τη γέφυρα του χρόνου, θα γίνει γαλήνη ή θα "σωπάσει" για πάντα.

Δείγμα γραφής:

ΑΝΑΝΗΨΗ

Βουτηγμένη
στης Κυριακής τη θλίψη
εκλιπαρώ
το δευτεριάτικο πρωινό να γρηγορέψει.
Ας πάρει μαζί του
νάρδους να λούσω το κορμί μου
μύρα και βάλσαμο να νίψω την ψυχή μου.

Δε μου ταιριάζει η λύπη.